Blog Layout

Soms moet je voor een bewoner wat meer je best doen om dingen gedaan te krijgen. Zo hebben wij een dame van ruim in de 90 die eigenlijk niet veel  zin meer heeft in dingen doen. Deze mevrouw slaapt veel, heel erg veel.  We lopen regelmatig even bij haar binnen, voor medicijnen of een maaltijd, maar ook om even te controleren hoe het met haar gaat. In de ochtend proberen we haar altijd uit bed te krijgen om even te wassen of te douchen, maar meestal wil ze hier niks van weten. Onvrijwillige zorg wordt niet gegeven, en dus wanneer mevrouw iets niet wil, gebeurt het ook niet. Omdat persoonlijke hygiëne wel belangrijk is blijven we altijd proberen om haar te (helpen met) wassen.


Soms zijn er dagen dat ze in haar doen en laten laat merken er niet helemáál tegen is, in dat geval probeer ik haar altijd te verleiden om toch te gaan douchen en als dat niet lukt in ieder geval even te wassen. Vandaag was zo'n dag.


Toen ik mevrouw haar kamer binnen liep zag ik dat ze wakker was. We raakten aan de praat en al snel had ik door dat ik vandaag misschien wel met haar voor elkaar kon krijgen dat ze even lekker gewassen zou worden. Hoewel ze niet alles leek te begrijpen wat ik zei babbelde ze gezellig met me mee en ik kreeg zelfs een paar keer een lieve, bijna  tandenloze, glimlach van haar! Met iets kleind heb ik haar uiteindelijk kunnen verleiden om haar bovenlijf te wassen, zodra dat klaar was zou ik haar handen even insmeren en wat masseren. Dat vond mevrouw goed, en dus waste ze zich en hielp ik haar mee. En zoals afgesproken sloten we af met een handmassage. De twinkeling in haar ogen, haar in mijn ogen prachtige glimlach vertelden me terwijl ik met haar handen bezig was dat ze genoot. 


En dus besloot ik om toch nog even te proberen of ze misschien ook haar onderlijf gewassen wilde hebben. Dan zou ik wanneer dát gedaan was ook haar voeten even insmeren en masseren. "Wilt u dat voor me doen" vroeg ze me glimlachend? En zo gingen we samen aan het werk. We wasten de onderste regionen tot aan het puntje van haar tenen en ik sloot af met een voetmassage. Mevrouw wilde hierna wel weer naar bed, wat uiteraard geen probleem was. Stralend en glimlachend keek ze me aan toen ik haar kamer weer zou verlaten en ze zei me dat ze maar blij was met zo'n lieve zuster. 


door Sonja 6 november 2024
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
door Sonja 5 november 2024
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”
door Sonja 26 oktober 2024
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.
Share by: