Blog Layout

Een boek dat je vanaf de eerste pagina nieuwsgierig houdt

Titel:  Gouden Kooi

Auteur:  Camilla Läckberg

Uitgever:  The house of books

Jaar van verschijnen:  2020

Genre:  Thriller

Aantal pagina’s:  368

 

Faye laat haar oude leven achter zich en begint helemaal opnieuw in Stockholm. Zij leer hier Jack kennen met wij zij zal trouwen, ook haar beste vriendin Chris leert ze hier kennen. Faye is een vechter, en zij wil voor zichzelf een goede toekomst en ze besluit dat ze naar de handelshogeschool gaat. Jack start ondertussen een bedrijf met veel hulp van Faye, na een tijdje stopt Faye met haar opleiding omdat Jack wil dat zij thuis is om voor hun inmiddels geboren kind te zorgen. In de jaren die volgen raakt Faye zichzelf volledig kwijt. Op een avond komt zij er achter dat Jack vreemd gaat, voor Jack is dit reden om op dat moment aan te geven dat hij wil scheiden. Faye blijft volledig berooid achter, op zoek naar zichzelf. Uiteindelijk kruipt ze uit een diep dal en besluit wraak te nemen op Jack. 

 

Wat een geweldig boek was dit! Toen ik aan het boek begon dacht ik te weten waar het heen zou gaan, op welke manier Faye wraak zou gaan nemen. Hoe verder ik in het verhaal kwam hoe duidelijker het werd dat er geen doden zouden vallen. Hoe de wraak er wel uit zou zien had ik niet 1,2,3 in de gaten. Ik ben dus het hele verhaal door nieuwsgierig geweest naar hoe het af zou lopen. Op een gegeven moment kon ik wel inschatten wat er allemaal zou gaan gebeuren, en dat gebeurde ook zo. Dit vond ik niet vervelend maar zelfs wel leuk. Het zorgde er voor dat ik aan het einde het boek volledig tevreden weg kon leggen. 


door Sonja 6 november 2024
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.
door Sonja 5 november 2024
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”
door Sonja 26 oktober 2024
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.
Share by: