Ik zit nog zwaar na te genieten van mijn training van vanmorgen. 3 Keer per week ga ik naar buiten, weer of geen weer. Meestal omdat ik het leuk vind, maar soms is het ook gewoon een verplichting. Niet nadenken en gewoon gaan. Ik moet namelijk blijven sporten om te voorkomen dat ik weer zo zwaar wordt als 6 jaar geleden. Met mijn 1.64 meter en 100 kilo schoon aan de haak was ik veel en veel te zwaar.
Mijn gezondheid begon in die tijd te lijden onder mijn overgewicht, als ik 4 dagen had gewerkt (ik heb werk waarbij ik de hele dag loop en sta) had mijn lichaam niet genoeg aan 3 dagen om te herstellen. Het gevolg was dat mijn knieeën en enkels altijd pijn deden. Al-tijd. En dus trok ik op een dag de stoute (hardlooop) schoenen aan en begon met hardlopen. Langzaam veranderde ik van een couchpotato in een fitte dertiger die vreselijk genoot van het hardlopen.
In 2015 en 2016 heb ik ook aardig wat wedstrijden gelopen. Niet om te winnen, echt snel ben ik namelijk als hardloper nooit geweest. Wel voor de beleving. De sfeer. De ervaring. Want wat vond ik het leuk om tussen andere hardlopers te staan! En ik heb voor mijn doen ook behoorlijk wat bereikt. In september 2016 liep ik de Dam tot Dam, 10 Engelse mijlen (16 kilometer). Mijn hoogtepunt was het zelfde jaar in oktober. Toen liep ik de halve marathon van Amsterdam. Een halve marathon, ik!
Helaas was het kort na die halve marathon gedaan met de pret. Door omstandigheden in mijn leven waar ik het verder niet over wil hebben, kreeg ik gezondheidsproblemen. Pas heel veel later bleek stress de oorzaak te zijn geweest, maar in de eerste instantie was ik bang dat ik mezelf overtraind had, dat mijn klachten blijvend zouden zijn. Ik kwam bij een cardioloog terecht, en na diverse onderzoeken kwam er uit dat er met mijn hart niks aan de hand was. Wel had ik een te hoge bloeddruk, en hiervoor kreeg ik medicijnen. Dat was ronduit k*t want die medicijnen zorgden er voor dat het sporten me niet meer lukte. De bijwerkingen van die medicijnen werd ik op een gegeven moment zo zat dat ik eind 2018 overleg met mijn huisarts stopte met slikken van die rotpillen. Onder voorwaarde dat ik twee keer per jaar terug zou blijven komen om mijn bloeddruk in de gaten te houden. Op het moment dat ik stopte met mijn medicijnen was mijn bloeddruk prima.
Inmiddels was mijn motivatie om te sporten tot onder het nulpunt gekelderd. Zonder die medicijnen was mijn lichaam wel weer in staat om te gaan hardlopen, maar steeds als ik weer begon speelde een hardnekkige achillespeesblessure de kop op. Het bleef terug komen. Ik heb toen het bijltje er maar bij neergegooid. Het boeide me ook niet meer.
Eind 2019 moest ik voor controle terug naar de huisarts, en helaas bleek mijn bloeddruk toch weer aan de hoge kant. Mijn gewicht trouwens ook, ik schrok van wat de weegschaal aanwees. Ik voelde me niet dik, mijn figuur kon er best nog wel mee door. Ik was wel wat steviger, maar daar kon ik mee leven. Toch deed die weegschaal me schrikken. Ik wilde niet wéér zo zwaar worden. Niet weer alle dagen zoveel pijn in mijn lijf. Ik wilde ook niet dat ik uiteindelijk wel een hartkwaal op zou lopen.
Ik besloot me toch weer aan te melden bij een sportschool. 2x per week cardio en wat krachttraining. In Januari van dit jaar begon het weer te kriebelen. Ik moest en ik zou het weer gaan proberen. Naar buiten wilde ik! Rennen (nou ja, sjokken, maar dat klinkt niet zo lekker) Online bestelde ik nieuwe hardloopkleding voor de koude maanden, en een paar dagen later begon ik weer. Heel rustig aan. Soms een paar weken dezelfde training, even niet opbouwen maar gewoon lopen. Want ja, die achillespees bleef me dwarszitten. Maar door goed te luisteren naar mijn lichaam is het me tóch weer gelukt om 5 kilometer aan een stuk hard te lopen.
Traag ben ik, heel erg traag. 42 ben ik, nog 4 maanden. En bang ben ik ook wel een beetje. Want stél nou dat mijn hart…. En ook dat moet ik oefenen. Ik moet leren om te vertrouwen op mijn lichaam. Mijn hart is gezond, ik hou mijn lijf goed in de gaten en neem rust als mijn lichaam daarom vraagt. En langzaam aan lukt het me om mezelf weer uit te dagen. Te pushen om verder te gaan. Iets sneller ook. Ik geef mezelf onderweg spreekwoordelijke schoppen onder mijn kont. Geef niet op! Ga door! Je weet dat je het kan!
Inmiddels kan ik weer trots zijn op mezelf. Ik ben van ver gekomen na die paar jaar stress en bijkomende gezondheidsproblemen. Maar ik geef niet op, ik ga door. Want ik wil gezond oud worden en nooit meer zo zwaar als wat ik ooit was.
