Jullie hebben waarschijnlijk wel al in de gaten dat ik een echte boekenwurm ben. Ik verslind boeken, een dag niet gelezen is een dag niet geleefd. Echt, ik kan met niet meer voorstellen dat er een tijd was dat ik boeken verafschuwde. Op de MAVO moést ik met mijn neus in de boeken, zonder boekenlijst geen examen. Op die boekenlijst stonden ook nog eens doodsaaie boeken, zelf kiezen was er niet echt bij. Kortom, ik had een broertje dood aan alles dat ik boeken stond. Tot ik een jaar of 18-19 was. Mijn pap was toen lid van de ECI boekenclub en kreeg om de zoveel tijd 2 boeken toegestuurd (die hij dan vervolgens nooit las) Uit nieuwsgierigheid heb ik eens een van die boeken gepakt en ben gewoon begonnen aan het verhaal. Geen idee waarom want het was in mijn ogen nog steeds niet leuk. Maar ik las. En ik vond het leuk. En daar is mijn liefhebberij voor boeken begonnen.
Vroeger vond ik boeken helemaal niks, nu kan ik niet meer zonder
5 Redenen waarom lezen leuk is!

Nooit meer gebeurt toch weer. Onze rechtse regering staat erbij, kijkt ernaar en keurt het, al dan niet stilzwijgend, goed. Wat kan ik doen om dit te stoppen? Niks, en dat frustreert me. Het maakt me intens verdrietig. Dus doe ik dat wat ik kan om nog een béétje het gevoel te hebben dat ik iets doe om te zorgen dat er aandacht blijft voor Gaza en de genocide die daar plaats vind.

5 Mei, kort voor acht uur. De tv staat aan en in de kamer is het rustig. Stil. De taptoe klinkt, het is vandaag dodenherdenking. Ik zit met mijn dikke billen op het stevige tafeltje tussen Gea en Janneke in. De emoties zijn bijna tastbaar op deze avond waarop onze bewoners onherroepelijk geconfronteerd worden met hun herinneringen aan de oorlog.

Uitspreken dat je tegen genocide bent maakt je geen antisemiet. Tégen de uitroeiing van het Palestijnse volk maakt je geen Jodenhater. Een menswaardig bestaan willen voor de Palestijnen maakt niet dat je wil dat Joden uitgeroeid worden. Joden, Israëliers, Palestijnen, ze verdienen allemaal een veilig en menswaardig bestaan.

Soms denken we dat we afscheid moeten nemen van een zorgvrager. Dan gaat iemand ineens heel hard achteruit en bereiden we ons voor op wat er mogelijk komen gaat. En soms hebben we van die mensen die achteruit gaan en ons dan toch weten te verbazen door nog even bij ons te blijven. Zo woont bij ons mevrouw Joustra, zij is met heel veel respect écht een ouwe taaie.

Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.

Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?

Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.

Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.

Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.

Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.

Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!