Er zit een monster onder mijn bed. Je denkt zeker dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben he? Dat ik een snuifie teveel gehad heb, of een stuk in mijn kraag. Maar ik ben zo nuchter als een babybadje en mijn psycholoog heeft me laten gaan. Ik ben bij mijn volle verstand. Er. Zit. Een. Monster. Onder. Mijn. Bed. Ik zeg het je.

Dagelijks schrijven, het valt niet altijd mee. Ik probeer het wel maar ik heb niet altijd inspiratie. Maar daar heb ik een oplossing voor, namelijk schrijf prompts. Een zeer beknopte opdracht waar ik dan mee aan de slag mag. Vandaag was de opdracht om een afbeelding te beschrijven aan de hand van mijn zintuigen. Loop je met me mee?

Op een doodgewone vrijdagmiddag tegen etenstijd komt er bij Ada een herinnering op die aan de ene kant mooi is, maar aan de andere kant ook heel naar. In een oogwenk zie ik Ada veranderen in een jong meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog zoveel leed heeft moeten doorstaan, om haar na ons gesprek weer terug te zien komen in het hier en nu, met een glimlach op haar gezicht.

Zorgen voor iemand die komt te overlijden terwijl je eigen moeder net twee maanden geleden overleden is, het is geen gemakkelijke opgave. Ik had flashbacks naar de laatste momenten van mijn moedertje en moest steeds denken aan de slechte zorg die zij heeft gekregen. Toch lukte het me om die nare ervaring om te zetten in iets positiefs, mam zou trots op me zijn.

Lientje leerde Lotje lopen langs de Lange Lindenlaan. Maar toen Lotje niet wou lopen liet Lientje Lotje staan. Naar het waarom konden we lange tijd alleen maar raden. Ik zocht Lientje en Lotje op en bezocht samen met deze twee jonge dames de Lange Lindenlaan die zij eens samen op en neer liepen en kwam achter de reden waarom Lotje niet wilde lopen.

Saskia en Serge zongen al eens dat het de kleine dingen zijn die het doen. En ze hebben groot gelijk. Tijdens mijn laatste avonddienst beleefde ik weer een paar hartverwarmende momenten die ik graag met jullie deel. Kleine dingetjes die aan je voorbij gaan als je er niet bij stil staat dat kleine dingen soms heel veel kunnen betekenen.

Ik maakte deze taart al eens eerder, maar zoals met zoveel recepten verdween deze ook steeds meer naar onder op de stapel. Mijn meiden zijn gek op taart, en deze week was er een goede gelegenheid om deze overheerlijke karamel zeezout chocoladetaart voor ze te maken. Ik paste het recept iets aan, en nu is hij nóg lekkerder!

Wanneer Ada voor de tweede avond op rij begint te mopperen en op die een negatieven sfeer in de huiskamer schept, besluit ik dat negeren in dit geval niet de oplossing is. Dit was mopperen waar meer achter zat en dus had ik aandacht voor een dame bij wie even niks goed, en alles stom was.

Nee, rouw is niet raar. Rouwen ook niet. Rouw is wel een raar íets, vind ik. Mijn rouw begon niet pas toen mijn moeder er niet meer was, mijn rouw begon als anticiperende rouw en werd rouw toen mijn moeder er niet meer was. Ik had geen flauw idee hoeveel soorten pijn en verdriet er bij rouw komen kijken. Het is niet simpelweg verdrietig zijn, het is veel meer dan dat.

Nog niet eerder schreef ik iets dat zo persoonlijk was als dit verhaal. Warme en persoonsgerichte zorg is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet wanneer iemand stervende is. Terwijl mijn moeder aan het sterven was moest ik de moeilijke beslissing nemen om uit mijn rol van dochter, en in de rol van verzorgende te stappen om dan zelf maar die warme zorg te bieden.

Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.

Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”

Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.

Ada strekt haar armen naar me uit, haar manier om aan te geven dat ze een knuffel wil geven of ontvangen. In dit geval was het duidelijk dat ze een knuffel wilde ontvangen, en ik sla mijn armen om me heen terwijl ik vraag wat er aan de hand is. “Er gebeurt zoveel, ik kan het niet overzien!” En als ik goed observeer begrijp ik wat de paniek in haar ogen veroorzaakt.

Tijdens de zorgmomenten ontstaan regelmatig mooie gesprekken. Vandaag had ik tijdens zo'n moment een mooi gesprek met meneer de Jong. Over leven na de dood, afscheid nemen en het houden van hoop op moeilijke momenten. Een gesprek dat we niet hielden op een luie stoel of aan tafel, maar op een plek die niet zo gangbaar is om zulke gesprekken te voeren.

Wat geef je twee mensen die alles al hebben voor hun verjaardag? Nou, kaarten voor het theater om eens lekker met z'n drieën te lachen. 3 Oktober was het zover, ik ging met mijn pap en mam naar het theater. Gelachen hebben we zeker, maar we werden ook weer even geconfronteerd dat waar we liever niet aan denken. Toch werd het een avond met een gouden randje.

Mevrouw Tesselaar wilde wel graag douchen. Gewoon even lekker de haren wassen en genieten van het warme water. Samen met een collega douchte ik deze week een van onze dames op de afdeling op een wel heel bijzondere manier. Niet met een tillift, of een douchebrancard, maar gewoon lekker liggend in haar eigen bed.

“Dag jongen” Hennie staat voor het raam van haar appartement en zwaait. Ik klop op de deur en loop naar binnen, Hennie lijkt me niet te hebben gehoord. Maar ik hoor haar wel, ik hoor haar duidelijk “dag jongen” zeggen terwijl ze zwaaiend voor het raam staat. Even maakte de zorgvrager Hennie ruimte voor de moeder die zij ondanks haar aandoening nog steeds is.

Sommige bewoners zijn al naar hun appartement, trekken zich terug om het laatste stukje van de dag rustig af te sluiten. Een aantal bewoners zit na het gebruikelijke koffiemoment nog even in de huiskamer. Op de vraag of de dames willen dat ik een gezellig muziekje op zet, krijg ik ja als antwoord. Het werd een heerlijk rustmoment waarbij onrust plaats maakte voor rust.