Blog Layout

Hoogmoed Superbia - Dennis Verhulst

Wanneer hoofdinspecteur Lotte een telefoontje krijgt, wordt ze meegesleept in een angstaanjagend web van gruwelijke moorden. Zenuwslopende opdrachten, elk een stuk van een grotere puzzel, leiden haar van de ene plaats delict naar de andere. Net wanneer Lotte dreigt dichterbij te komen, verandert de moordenaar de spelregels en escaleert de situatie. Het wordt een race tegen de klok, waarin zij onverwacht de spilfiguur blijkt te zijn. Zal ze hem op tijd kunnen ontmaskeren en Antwerpen verlossen van de meest meedogenloze seriemoordenaar die België ooit heeft gekend? Of zal hij ontsnappen aan de politiemacht door zijn meesterwerk tot in de puntjes uit te voeren?


On-Nederlands (Belgisch!) goed zeg! De moordenaar is vrijwel meteen bekend, maar dat maakt het verhaal niet minder spannend. Hele gave actiescenes die me op het puntje van mijn stoel deze zitten. Goed uitgewerkte personages, vooral die van de moordenaar, waardoor je zijn daden ergens wel kan “begrijpen” 


Titel: Hoogmoed superbia

Auteur: Dennis Verhulst

Uitgever: Uitgeverij Verhulst

Jaar van verschijnen: 2024

Genre: Thriller 

Aantal pagina’s: 318

ISBN: 9789403745824

Make the world great again

door Sonja • 6 november 2024
Waar ik al bang voor was werd vanmorgen werkelijkheid, Amerika heeft wederom gekozen voor iemand die met mooie praatjes weer genoeg Amerikanen wijs heeft weten te maken dat hij echt het beste voor heeft met zijn land, en zelfs met de wereld. Onze wereld is weer een stukje onveiliger geworden.

Samen huilen

door Sonja • 5 november 2024
Wanneer Diamante van Zucchero door de boxen klinkt, zie ik het gebeuren. Tranen wellen op in haar ogen en wanneer ik vraag waarom ze huilt sluit ze haar ogen waardoor opgewelde tranen gedwongen worden om de ruimte op te zoeken en over Gea’s wangen naar beneden rollen. “Mijn vader en moeder” komt er voorzichtig uit. “Waar zijn mijn vader en moeder? Ik zie ze nooit meer.”

Een plekje in de hemel

door Sonja • 26 oktober 2024
Liggend in bed, het is pas half negen in de ochtend, dringen de tranen zich aan hem op. Steeds wanneer hij opnieuw begint te huilen slaat hij onmiddellijk zijn handen voor zijn gezicht en ogen. Alsof hij wil zorgen dat ik zijn tranen niet zie. Maar ik zie ze wel. Ik besluit even bij hem te blijven en zorg te bieden in de vorm van een luisterend oor, want dat is minstens zo belangrijk als het helpen met wassen en aankleden.
Share by: