Ik ben wat ze noemen een pen. Vroeger werden wij veel gebruikt om mee te schrijven, tegenwoordig liggen wij steeds vaker in een laatje te verstoffen. De moderne mens zet notities en afspraken liever in hun telefoon of ander elektronisch apparaat. Maar gelukkig zijn er nog diehard schrijfliefhebbers die ons oppakken en hun gedachten via ons op papier zetten. 

Hoe wij elkaar ontmoet hebben? Ik stond in een winkel genaamd HEMA in een pot met andere pennen. Vanwege mijn kleur en vorm, ik ben een roze 6 kantige pen, viel ik haar blijkbaar op. Ik merkte meteen dat zij een echte pennen liefhebster is want ze pakte me, in tegenstelling tot mensen die een pen alleen maar als gebruiksvoorwerp zien en hen achteloos in hun mandje kieperen, voorzichtig tussen de andere pennen vandaan en bekeek me eens goed. De vriendelijke glimlach op haar gezicht zei me dat er best een kans zou kunnen zijn dat ik met haar mee zou mogen! Toen ze mijn schrijfpunt naar buiten klikte was dat voor mij een teken dat ik goed mijn best moest doen, als ik nou fijn zou zijn om mee te schrijven zou ze me vast meenemen. Ik zorgde er dus voor dat er genoeg inkt door mijn schrijfpunt stroomde zodat ik fluisterzacht over het stukje testpapier zou rollen, en dat was volgens mij wat haar overhaalde om mij mee te nemen naar haar huis. 

Mijn schrijfster houdt van me, ik lig altijd in haar buurt en alles wat zij denkt mag ik voor haar overbrengen in haar agenda, notitieboek of dagboek. En ondanks dat mijn schrijfster van mij houdt ben ik soms toch bang dat ze me op een dag niet meer nodig zal hebben. Want omdat ik altijd in haar buurt ben, kan ik horen wanneer zij haar laptop pakt om iets te schrijven. Vaak zijn dat schrijfsels die zij deelt op haar blog, en ik snap heus wel dat gedachten die via tien vingers op een toetsenbord beter gedeeld kunnen worden dan gedachten die doormiddel van mij en een stuk papier zichtbaar worden. Ik hoop maar dat ze me altijd een beetje nodig zal blijven houden.

Dus ik blijf altijd mijn best doen voor mijn schrijfster, al heb ik ook wel eens dagen dat ik me niet helemaal lekker voel. Dat zijn de dagen waarop ik zo af en toe wat haper waardoor haar gedachten niet helemaal lekker op papier komen. Het is zeer belangrijk dat ik als pen zorg dat ik in goede conditie blijf! 

We voelen elkaar goed aan, mijn schrijfster en ik. Wanneer zij in haar dagboek schrijft kan ik beter niet gaan haperen, want als ik haper dan haperen haar gedachten ook. En als haar gedachten eenmaal beginnen te haperen dan zullen ze er voorlopig niet meer vloeiend uit komen. Gedachten die er uit moeten maar er niet uit kunnen zijn vervelend, mijn schrijfster gaat daardoor veel piekeren en dat is niet goed voor haar.  Mijn pen-zijn draagt dus een hoop verantwoordelijkheden met zich mee, want een haperende pen zorgt voor een haperend hoofd. En dat wil niemand!