Eindelijk mag het er uit! Een tijdje geleden nam ik het besluit om te stoppen met mijn huidige baan en iets totaal anders te gaan doen. Iets wat ik eigenlijk in mijn tienerjaren al wilde en wat ik eigenlijk mijn hele werkzame leven al achtervolgt.

Als piepjong meisje wilde ik dit al. Ik weet nog heel goed dat ik als 12 jarig meisje op zaterdagen altijd naar de manege ging waar ik paardrijles had,  om daar te helpen als er een groep mensen met een verstandelijke beperking kwam om een uurtje te mogen paardrijden. Ik vond het toen al geweldig om mensen te mogen helpen met iets dat zij zelf niet kunnen. Naarmate ik ouder werd bleef dit gevoel, regelmatig werd ik geconfronteerd met een gevoel van spijt dat ik niet de opleiding ben gaan doen ik die ik eigenlijk wilde. 

Als puber werkte ik in een supermarkt en er waren een aantal klanten die mijn collega’s niet leuk vonden om te helpen. Soms kwam het dan zo uit dat ik de collega in kwestie even over kon nemen om de klant te helpen, ik vond dat heerlijk! De rij bij mijn kassa liep op zulke momenten wel wat op, maar dat maakte mij als tienermeisje niet uit. Iemand die wat meer hulp nodig had kreeg dit ook van mij. Nog leuker vond ik het wanneer de mensen die ik eerder hielp mij zochten en speciaal bij mij aan de kassa kwamen. Ouderen, ik had en heb er een zwak voor. Ik vind het zo mooi om iemand die het tempo van het dagelijkse leven niet meer zo goed bij kan benen te mogen helpen! Dat heb ik altijd gehad en dat zal altijd zo blijven.

Als iets minder jong dan piepjong meisje moest ik op een gegeven moment de wel bekende beroepskeuze maken. Eigenlijk wilde ik toén de zorg al in, ik wilde heel graag gaan werken met mensen met een verstandelijke beperking. Maar door jarenlange pesterij op zowel de basis- als de middelbare school vond ik het zó vreselijk eng om een opleiding te gaan doen op een school waar ik niemand zou kennen dat ik besloot om met mijn beste vriendin naar de kappersschool te gaan. Als kapster heb ik maar een heel kort tijdje gewerkt omdat ik eigenlijk helemaal niet in die wereld paste. Mijn ouders hebben het uit me moeten trekken, maar uiteindelijk heb ik ze huilend van schuldgevoel (want ja, die lieve schatten hebben een aardige duit betaald aan mijn opleiding!) verteld dat ik liever ander werk zou doen en gelukkig begrepen ze dat. Ook toen wilde ik eigenlijk de zorg in, maar ik bleef in de supermarkt waar ik me uiteindelijk opwerkte tot hoofdcaissiere.

In 2001 ging ik werken bij Free Record Shop, ik werd moeder, ik ging trouwen en na 7 jaar ging ik scheiden. Als alleenstaande moeder kon en wilde ik niet anders dan terug naar de plek waar ik opgegroeid ben en ik moest daardoor weg bij de Free. Twee maanden zat ik thuis met een uitkering, denkend wat voor werk ik kon gaan doen. Wílde doen. Wat ik wilde was in de zorg, maar als alleenstaande moeder bijna fulltime werken, een kind opvoeden én een opleiding volgen? Dat leek me op dat moment niet de meeste verstandige keuze. Ik ging dus wederom werken in een winkel, een modelbouw winkel dit keer. En wat heb ik het hier naar mijn zin gehad! Wat hebben we gelachen, maar zeker ook gehuild. Ik heb zeker in moeilijke tijden heel veel steun aan mijn collega’s gehad, tussendoor heb ik veel collega’s zien komen en zien gaan. Goede en slechte tijden hebben we als team meegemaakt. Mooie herinneringen heb ik daar gemaakt. Bijna 12 jaar werk ik er nu, en nu is het tijd voor iets anders. 

Met pijn in mijn hart heb ik vandaag laten weten aan mijn werkgever dat ik dát ga doen wat ik het grootste deel van mijn leven wil, en waar ik nu de gelegenheid voor heb. Het opvoeden is klaar, mijn dochter is een verstandige jonge vrouw met een mooie toekomst voor zich,  ik heb als alleenstaande moeder een flinke dosis lef en moed vergaard, en dat is wat ik in kan zetten om te doen wat ik als puber al wilde.

Een tijdje geleden had ik een goed gesprek met mijn dochter. Tijdens dat gesprek zei ze, toen we het er weer eens over hadden dat ik er zoveel spijt van heb dat ik als jonge meid niet de zorg in ben gegaan “Maar mam, waarom zou je dat dan nu niet alsnog doen” Ik wist dat ze gelijk had, ik wist dat je nooit te oud bent om iets nieuws te gaan doen. Gehuild heb ik. Met snot en uithalen, maar ook met een lach erachter. Want ik ben verdorie pas 43! 

Hoewel ik ergens nog wel wat twijfel had, want zou ik dit écht wel kunnen, ging er al snel door mijn hoofd dat ik het gewoon moest doén. Zo standvastig een besluit nemen dat alles overhoop gooit is eigenlijk niet iets wat mij kenmerkt. Ik ben iemand die van veiligheid en vastigheid houdt. En nu zou ik die veiligheid en vastigheid in de vorm van een vast contract bij een werkgever bij mij om de hoek op gaan geven voor een nieuw contract, voor werk dat ik nog nooit heb gedaan en ook nog eens verder van huis! Eerlijk, ik had van mezelf verwacht dat ik na verloop van een aantal dagen wel weer terug zou krabbelen, maar dat gebeurde dus niet.

Na 30 april, de sluitingsdatum van de test, begon het grote wachten. Na ruim 2 weken kreeg ik er een heel slecht gevoel over en ging er van uit dat het op niks uit zou lopen, al kon ik dat gevoel nergens op baseren. Ik besloot er een mailtje aan te wagen, beter weten dat ik afgewezen zou zijn dan die onzekerheid, maar de reactie was dat nog niet alle tests verwerkt waren. Ik had weer even hoop. En toen kwam vorige week het verlossende woord. Ik had gehoopt op een mailtje, ik kon moeilijk zo’n gesprek telefonisch gaan voeren op mijn werk vond ik zelf, maar ik werd toch gebeld.  Gisteren had ik een laatste gesprek waarbij de arbeidsvoorwaarden werden besproken en op basis van dit gesprek heb ik besloten om er voor te gaan. Met mijn 43 lentes jong ben ik aangenomen voor de baan van mijn dromen en ga ik een opleiding doen waarbij ik het geleerde meteen in de praktijk toe kan passen. 24 uur werken en 8 uur school en baangarantie na het afronden van mijn opleiding en als ik verder wil leren dan kan dat ook! Ik kan je niet vertellen hoe blij ik ben. Hoe opgelucht, maar zeker ook hoe trots! En nu mag ik het eindelijk van de daken schreeuwen: