Op mijn werk hebben we altijd lekker muziek op staan. Skyradio, je weet wel, die zender die zo lekker veel verschillende soorten muziek draait. Oke, ze worden wel de hele dag herhaald, maar dat maakt mij niet zoveel uit. Ik hoor de heldere stem van Chris Martin Viva la Vida zingen. Leve het leven, voor het geval je de vertaling hiervoor niet weet.
“Mijn plaatje” Ik hoor het mijn mams zeggen. Mijn mams, die ik 3 jaar geleden bijna kwijt was. Ik denk even na over wat er 3 jaar geleden allemaal gebeurd is, maar sta mezelf niet toe om er te lang bij stil te staan. Als ik niet uitkijk sta ik namelijk zo te huilen op mijn werk aan herinneringen aan die rotperiode, mijn werk is niet de plek om die emotie toe te laten. Die emotie is namelijk zo groot dat het me overspoelt, als die golf eenmaal aan het rollen is kan ik haar niet meer stoppen. En dus stop ik het weer weg. Mijn mams leeft! Viva la vida! Leve het leven!
Toch zit ze nu in mijn hoofd, maar wel op een leuke manier. Hoe het gebeurt kan ik niet uitleggen, soms gaan je gedachten zo snel, soms komt er zonder dat je er zelf erg in hebt een herinnering in je op die er voor zorgt dat er een liedje in je hoofd zit. 99 Luftballons. “Hast du etwas zeit für mich, dan singe ich einen Lied für dich. Von 99 Luftballons auf ihrem weg zum Horizon”
Luchtballonnen.
